11 maart 2004 | ‘Ik zag je foto en viel meteen op je uitstraling, lach en mooie ogen. Ik ben niet naarstig op zoek. Heb het als single ook goed naar mijn zin. Maar een leuke meid die me aanvult, is natuurlijk altijd welkom. Kijk eerst maar of ik jou aanspreek. Ik hoop van je te horen en anders nog veel plezier op OneHello’.

Jij was een dating site pro. Online scharrelde je heel wat af.  Ik was het groentje, had jaren niet gedate en wilde weten hoe online werkte en of ik nog goed in de markt lag. OneHello was een van de eerste dating sites in Nederland. Jij sprong eruit omdat je zo relaxed deed, niet zat te duwen of trekken. Pas dagen na jouw bericht keek ik op je profiel en kleurde. Je was nog aantrekkelijk ook. 

Weken lang ‘praatten’ we elkaar per email bij over onze levens, dromen en verlangens. Ik had geen haast je te ontmoeten. Wie schrijft, blijft. Ik weet nog hoe nerveus ik was toen je me voor het eerst belde. Jouw stem die diep van binnen resoneerde. Zo vertrouwd klonk. Waarvan ik rustig werd. Je had me gevonden. We pakten gewoon de draad weer op.

Jij zei altijd dat ik veel klets had. Nu nog praat ik met jou. Ik fluister verwonderingen, maak woordgrapjes, strooi met ditjes en datjes. Alle dagen zijn gelijk zo anders. Nog steeds zie ik ons leven samen. Als de slag van de paukenist dreunt het door. Het is voelbaar in mijn borstkas. De holte waarin duizenden herinneringen als vleermuizen hangen om tegen zonsondergang uit te vliegen. 
 
In huis heb ik iets eigen gemaakt. De badkamer is nu Balinese jungle kitch met boeddha beeld, plantjes en een witte orchidee. Beweging voelt goed. Ik heb ook het Japanse dressoir opgeruimd. De kaarten van jouw laatste verjaardag, ziekte en condoleance heb ik weggehaald. Ik heb gehuild en gelachen. Jouw sterfkaart, het ik-zie-je-wel-kopje van Marijke en de foto met de Sisi Girls heb ik laten staan. 

In Banaue, Filipijnen, wachten we op de nachtbus naar Manila. Er stappen twee meiden uit. ‘Weten jullie waar we zijn? We hebben namelijk geen flauw idee!’. We beginnen alle vier te lachen. Een week later op Boracay lopen we Simone en Priscilla weer tegen het lijf. Alsof toeval bestaat. Ik kijk graag naar onze foto. Het eindeloze plezier houdt me stevig vast. 

Vorige week ben ik met kat, laptop en massage tools vijf dagen in Groningen geweest. Ik woon tijdelijk aan de Parkweg, 150 meter van de break-up met mijn eerste ‘echte’ vriendje. Ik zie hem nog de Rijnstraat uitlopen met zijn LP’s onder de arm. In Groningen droom ik elke nacht opnieuw dat het uitgaat tussen ons. Dat jij wegloopt. Alhoewel wij in Groningen geen geschiedenis hebben. 

In weggaan zit de hoop op terugkeer. Dat jij er gewoon weer bent en ik thuis kom bij jou. Verandering, rond dwarrelen en opstijgen. Het is lucht en past zo bij mij. Maar lucht kan moeilijk aarden. Het lijkt zwaarder terwijl het is wat we allemaal komen doen. Onze essentie in de materie verwezenlijken. Volledig aanwezig zijn om in de ervaring te staan. Daarom werk ik met het buikgebied.

Het dashboard knippert S T O P.  Ik rijd net Groningen uit. Een pijl duikt het rood in. Bij de Snack kar op P+R Assen Noord spreek ik wild wat mensen aan: ‘Mijn auto piept. Het is vast iets simpels maar ik snap het niet. Dit is pas mijn eerste auto.’. Ik heb geluk. Dichtbij zit een garage. ‘Je koelvloeistof is op’. Vast Mercurius retrograde denk ik nog als ik de snelweg opdraai. 

Even voorbij Zwolle trekt de melancholie van de Veluwe me als een magneet naar jou toe. Als ik Arnhem binnenrijd zie ik de borden naar Moscowa. Ik ben terug op jouw crematie. Het laatste stuk wandel ik voor de auto. In de verte zie ik onze dierbaren wachten op jou. Ik loop voor je uit. Zo trots ben ik op jou. En ik zwaai naar iedereen met tranen in mijn ogen. Voor het laatst zijn wij samen op pad.

R O U W   voelt als een MindF*ck. Het went je te missen. Alleen wordt normaal. Op FB komt een foto van Bas en Tristan voorbij. Zij proosten met Kabouterbier op jou. Marijke appt hartjes, kusjes en klavertjes. Ik heb behoefte aan signalen dat jij voortleeft. Want verhalen over jou schudden het verdriet in mij op en dwarrelen als het dierbaarste, gekste en zachtste in mij neer. 

in juli 2018 werd de liefde van mijn leven – so far – plotseling ziek. Op 16 november ging zijn euthanasie wens in vervulling. Ik schrijf over mandarijntjes uit blik, magische avonturen en pure liefde. Dit is mijn verhaal over  R O U W.