RRRauw!
RRRauw! ligt bij de drukker. Het is alsof ik je opnieuw ons huis uit draag. Ik verwelkom de wintertijd en sla de deur dicht voor de zomer. Met de klok terug keer ik van nature dieper in mijn hol. Ik houd van deze tijd van het jaar. De winkels liggen zo heerlijk vol binnenwereldfluf. Over elf dagen ga je dood. Rouw is duursport en voelt iedere dag zwaarder alsof je een ironman na een marathon loopt. Het is een uitputtingsslag. Niet alleen omdat ik onze laatste weken intens beleef en wou dat ik je vorig jaar gewoon met mijn liefde had doodgeknuffeld in plaats van die euthanasie maar vooral omdat rouw verscheurend verlaten voelt. Ik voel me in de steek gelaten door jouw naam en je tappende voeten die ik onder de tafel af en toe ritmisch op jouw enthousiasme hoor. Ik vraag me af of ik een time-out kan aanvragen of dat er een smokkelroute is die het verdriet afsnijdt. De Murphy’s law poster op de wc-deur zegt dat een short-cut de langste weg is tussen twee punten. Ik heb je met mijn hand op jouw hart beloofd dat ik niet over jouw dood zou stappen.
Vandaag is het precies een jaar geleden dat de wensambulance ons naar Bloemendaal aan Zee bracht. Ik zit vooraf te brommen dat het al maanden prachtig nazomert maar dat nu wij op onze laatste excursie vertrekken het van dat zeurderige novemberweer is. Aan het strand is het gelukkig koud en zonnig. Ik zie de liefde in je ogen aan zee. De wind neemt het mee over het strand en het water wiegt erdoor zo rustig heen en weer. Je geniet. Door de moeilijke momenten heen geniet je steeds. Ik duw je over het zand in een strandrolstoel. We vertrekken erna richting de hoofdstad. Op de rand naar de dood observeer je het leven langs de grachten van Amsterdam. Je knippert geen enkele keer met je ogen en trekt alles mee neer binnen jouw liefde in. Ik wou dat we weer iets simpels konden doen. Gewoon nog een keer samen wakker worden en naar de stad slenteren voor een biertje of boerenkool maken na een wandeling in Sonsbeek. Vorig jaar aan zee en langs de grachten heb ik gezien dat het nooit ophoudt. Jij bent overal. Dat is altijd al zo geweest.
Uit mijn dromen schrik ik verlaten, koud en afgewezen wakker. Jouw dood trekt ons leven weg en de kans erover te praten. Ik krijg een onverwachte hartverwarmer per e-mail van iemand die jou in haar sportles begroet. Ze kent mij niet. Ik schrik omdat ik jouw naam teruglees in het bericht van een ander. Ze bevestigt dat jij bestaat. Ik ben tot tranen geroerd. Het is precies wat ik af en toe nodig heb. De nacht erop droom ik zacht. Ik ben niet aan het zoeken. We kletsen bij zoals zo vaak in de kroeg op vrijdag of in bed met een café d’amour erbij. Jij teleporteert vanuit het licht naast mij neer. Ik sta aan de bar, knus met mijn linkerschouder naar jouw schouder gekeerd. Ik vraag de simpelste vraag, hoe het gaat. Goed hoor, zeg je. Hoe is het daar dan? vraag ik. Relaxed, zeg je. Is het niet saai? Nee hoor, het is hier gewoon heel relaxed en van de week heb ik Debbie voor het eerst gezien. Ik denk, dat duurt best lang voor zo’n hemelse date en schrik erna wakker. Je ziet er in mijn droom uit zoals toen ik je net leerde kennen, jongensachtig knap alhoewel ik wel wat bevooroordeeld ben. Je laat weten dat je aan me denkt. Als ik een trui uit de kast pak, springt Spin tevoorschijn. Ik schrik, stap naar achter en lach. Hoe komt Spin in hemelsnaam tussen mijn kleren gekropen.
Nu onze liefde bij de drukker ligt, ben ik bezig met jouw remembrance 16-11 en eerstewereldproblemen zoals moet ik mijn haar korter knippen als statement en waar ga ik straks met en na oud en nieuw heen. Niets houdt me hier. Onder veel mensen kan ik niet zijn. Een verjaardag vieren, kerstdiner met de familie of een gezellig avondje de stad in met vrienden (of liever een middag want ik word een dag ouder en wil graag nuchter naar bed) is te heftig. Het lukt me nog niet te backpacken in Azië of rond te trekken met een vriend(in) op een ander continent. Ik heb behoefte iets te doen wat wij niet samen deden. Op mezelf, iets wat helemaal van mij is als een nieuwe ontdekking. Een paardrijtocht over de waddeneilanden, Griekenland rond met de huifkar of drie maanden met een kamelenslee door de woestijn. Mijn stalen ros is APK-gekeurd precies tot jouw tweede sterfjaardag. Misschien gaan we samen naar Rumoro waar ik kwartier maak als basis voor het volgende jaar. Ik mis de koeien, Ducche en Laika en die heerlijke cappuccino con nata bij La Revuelta. Ik ga zo eerst naar Metropole om appelgebak te eten als kers op de slagroom om te vieren dat ik onze liefde eruit heb geperst.
R O U W voelt als ontnuchteren. In het subtiele van alledag mis ik je vreselijk. Ik heb niet per se zin in een zwaar gesprek maar wil gewoon een bakkie troost, tips voor moodfood of Netflix zodat ik mijn onstuitbare rouwhonger kan stillen. Ik wil vooral iets liefs horen over jou, naar een stoer verhaal luisteren en voelen dat je wordt gemist omdat ik nog altijd afkick van de liefde, jouw naam en vijftien jaar samen verwonderen.
RRRauw! is het hilarisch ontroerende jaar van een kleurrijke rouwdouwer die je met de speed of love vanuit de veilige knuffelvortex van haar grot meesleept door een volle bak echte rouw en de liefde die met kwetsbare humor overeind blijft als twee geliefden in drie maanden tijd versneld samen oud worden.
RRRauw! verschijnt 16-11 als paperback, e-boek en audioboek. pre-order jouw versie via www.rrrauw.nl
Has one comment to “RRRauw!”
Beste Carina,
We kennen elkaar niet persoonlijk, maar toch voelt het, weliswaar vanaf een afstandje, alsof ik je een beetje ken. Door de warme band die ik met je moeder heb, hebben wij veel meegekregen van het grote verdriet van jou, je familie en van Urba zelf. Ze vertelde ons over je nieuwe boek en dat ze zo ontzettend trots op je is! Dat snap ik volkomen, want na het lezen van jouw stukken over je rauwe verdriet is duidelijk hoe ongelofelijk intens en knap jij je pijn kunt omschrijven. Ik ben erg onder de indruk van je schrijftalent, het raakte me behoorlijk terwijl ik aan het lezen was. Met regelmaat zal ik terugkomen op je site om je blogs te lezen. Ik wens je nog vele mooie dromen toe waarin je schouder aan schouder staat met je grote liefde. Sterkte Carina…
Groetjes en knuffel uut Grunn
Iris Dijkstra