Ik proost vandaag op mijn best furry friend, Monty. Zijn dood – een jaar geleden – is het startschot voor een zwerftocht met destination unknown. Rumoro is verkocht. Over tien dagen begint een nieuw avontuur. Maandag 24 augustus verschijnt een nieuwe RRRauw!

RRRauw! #throwback WEEK 38 Monty is dood. Ik kan niet meer thuis zijn. Alles doet pijn. De muren vuren een miljoen beelden op me af. Uit het gordijn schudt een leven aan letters, woorden en zinnen op. In de tuin buigt de wilg verslagen mee op ons onvervuld verlangen. Negen maanden zonder jou. Monty houdt me overeind. Hij dribbelt als een hondje achter me aan, paradeert eigenwijs met de staart omhoog en werpt zich voor een dagelijkse knuffel dramatisch op mijn yogamat. Synchroniciteit. Ik rond de week ervoor mijn werkzaamheden af en verlang naar reizen en schrijven. Afscheid nemen, zegt de dierenarts resoluut. Ik neem Monty een laatste dag mee naar huis. In de winkel haal ik zijn favoriete snacks net zoals ik de dag voor jouw dood naar de AH ben gesneld om mandarijntjes-uit-blik te halen. Ik word hier nog goed in, D, huil ik.

Ik maak voor Monty een crib in de woonkamer en slaap een nacht onder jouw voetbalveld fleecedeken op de bank. Ik ben ‘s nachts wel vaker naar de woonkamer verhuisd om jou uit boosheid iets te bewijzen. De volgende ochtend verwen ik Monty met zalmmouse, liquidsnack en snoepjes. De zorg voor het fysieke hoort bij loslaten dat heb jij me geleerd. Huilend ruim ik Monty’s drinkbak, speeltjes en voer op. Ik maak nog een laatste keer de kattenbak schoon omdat ik het bij thuiskomst allemaal uit zicht wil hebben. In de slaapkamer steek ik waxine aan. Ik loop weg, ruik jouw Durga en draai me om. Het is jouw beurt, D, nu moet jij voor Monty zorgen.
Het tijdstip van jouw overlijden weet ik niet. De lijkschouwer die te lang op zich laat wachten en bovendien binnenstapt alsof hij rechtstreeks van de carnavalsvereniging komt, heeft het niet vermeld waarschijnlijk omdat het euthanasie is. Ik wil u eraan herinneren respectvol om te gaan met het feit dat mijn man net is gestorven, zeg ik tegen prins carnaval.

Jouw sterfmoment is onbekend maar het is vast zo’n mooi tijdstip als 11.44 uur. En net zoals wanneer we astrologisch onze intrede regisseren zo heb jij ongetwijfeld op de ultieme planetaire doorgang gewacht en jouw dood tot op de seconde perfect getimed. Soms denk ik dat ik jouw bestaan verzin. Vooral als ik diep in mijn rouwgrot zit, vraag ik me af of je niet een droom bent. Zo’n heel fijne vroeg-in-de-ochtend-waan waaruit ik af en toe omhoogschiet om vervolgens nog lekkerder door te dromen. Soms geloof ik niet dat je dood ging terwijl ik er toch zelf bij was. En ik vind het ook niet eerlijk dat ik mag blijven terwijl jij geen ticket meer hebt voor dit festival mundial. Vanaf jouw plek denk je vast hetzelfde en wil je mij het liefst teleporteren om in festival walk te slenteren, zoenend en met een biertje in de hand.

Ik stort volledig in, roep de hele dag verschrikkelijk en verkondig mijn broer aan de telefoon dat Monty’s dood veel erger is dan jouw euthanasie. Zo is het hoor Switi, gniffel je over mijn schouder mee. ‘s Avonds drink ik buiten op de bank met Barna een fles rosé leeg. We zien een regenboog. Het is me al eerder opgevallen dat wanneer een furry friend sterft er in de avond een regenboog verschijnt. Het gebeurt op Sri Lanka nadat Hondje is overreden, bij egeltje die in de tuin het leven laat en nu dus ook voor Monty. De volgende ochtend zit ik buiten met een ander type kater en staar over de tuin. Monty chillt in de zon op zijn favoriete plek achterin waar we ook zo vaak samen hebben gezeten.

We pingpongen niet zo met houden van heen en weer. Het is voelbaar op de middenstip waar onze ogen zachtjes botsen. Liefde verstrengelt als DNA en projecteert onvoorwaardelijk via de optische zenuw op ons innerlijke scherm. Onbewust holt het leven van werkafspraken via feestjes vooruit op een zekere dood. In de laatste dagen lasert de liefde heen en weer door onze ogen. We spreken weinig woorden. Vannacht droomde ik een laatste-kus-droom. Het voelt even helemaal als ons zoenen want je lippen geven mee. Als ik wakker word, strijk ik als eerste met mijn vingers over mijn mond en veeg denkbeeldig het restje vaseline weg.
#rrrauw #rouwraaktiedereen #rouwpouwer

RRRauw! vertelt het ontroerende verhaal van een kleurrijke rouwdouwer die je met de speed of love vanuit de veilige knuffelvortex van haar grot meesleept door een volle bak echte rouw en de liefde die met kwetsbare humor overeind blijft als twee geliefden in drie maanden tijd afscheid nemen.

CARINA WIEGMAN (Groningen, 1972) reist, schrijft en masseert buiken. Ze studeerde Levensloop Psychologie aan de OU. In 2018 sterft de liefde van haar leven, so far, met wie ze 15 jaar over de wereld zwerft. RRRauw! is haar debuut (november 2019). Momenteel schrijft ze vanuit Rumoro, het familiehuis in Asturias, haar tweede roman, Marathon (november 2021).

If a marathon is a battle, it’s one you wage against yourself – Haruki Murakami