RRRauw!

Ik gooi mokkend de mandarijntjes-uit-blik weg omdat de verpakking ver over datum is. Jouw dood ben ik zat. En wanneer ik schrijf over jou en wij wil dat nog helemaal niet zeggen dat jij 15 jaar samen hetzelfde ervaart. 11 maart 2004 maak jij first contact. We schrijven een maand over ditjes en datjes, het dagelijks leven, wat ons beweegt. De liefde als voortstuwende kracht die sinds de oerknal het fijnstoffelijke in de materie heelt. Mijn interieur is kleurrijk, schrijf je. Het en suite gedeelte van de woonkamer is Passie rood, de werkkamer Koningsblauw en de slaapkamer heb ik in Historpaarse Lust geschilderd. ‘s Ochtends stuiteren de hormonen vrolijk in het rond, beloof je, zelfs op maandagmorgen. Daar hoeft geen mooie vrouw of paarse muur aan te pas te komen! Je fluistert na, p.s.: in het kader van mijn aanval is het nu de uitdaging om jouw slaapkamer te veroveren en van Lust te voorzien.

Op de parkeerplaats bij Home of Zen zit ik in de auto met een total freak out. Ik masseer voor het eerst weer buiken, ben een half uur te vroeg en hap naar lucht. De praktijk ligt op vijf minuten rijden van ons huis. Ik trek op in het hier & nu om te crashen in mijn oude leven. Na afloop kom ik niet bij jou thuis. Het vliegt me aan als de kippen uit een Ajam Paniki. De ochtend erop wrijft Facebook een herinnering in. Ik zie mezelf een jaar geleden life vanuit onze woonkamer om het jurkje te verloten dat ik in een rouwopwelling heb gekocht en lees WEEK 15 voor uit RRRauw! De verdrietsboeien die rond mijn lijf hangen, waarop ik ronddobber en blijf drijven, knappen op dat moment allemaal tegelijk. Ik voel me ontroostbaar opgejaagd want waar kan ik aarden. Het voelt misschien als de draad oppakken maar opnieuw beginnen is op een andere, zelf gekozen plek, niet hier, stelt Barna treffend gerust.  

Na zes weken Nederland rijd ik naar de Johan de Wittlaan. Wat het licht niet ziet, tijgert als schaduwvlek over de kaart van Arnhem. Ik parkeer de auto achter ons huis zodat ik anoniem door de brandgang kan scharrelen. Ik raak onze tuindeur aan, druk mezelf dicht tegen het houtwerk en beeld me in dat door mijn lijfdruk en verlangen de planken losschieten en jij zo een manier vindt me te omarmen omdat jouw zachtheid uit het juiste hout is gesneden. Ik pak de klink vast die jij tienduizenden keren hebt aangeraakt en zoek naar jouw vingerprint die als Touch ID toegang tot onze liefde geeft. Beelden laten los in tijd en ruimte. De tuin. Een drankje. Je hebt de hele dag gewerkt om hem lenteklaar te maken en neemt me aan de hand mee trots op het resultaat. De openslaande deuren staan open. Ik loop terug naar binnen. Monty schiet naar de keuken waar hij zich aan mijn voeten werpt voor een cat snack. Ik kijk uit het keukenraam. Jij ligt voldaan in de hangmat met een jointje. Ik laat abrupt de klink los, trek mijn hoody wat verder over mijn hoofd en loop jammerend door de brandgang. Aan de Rijnkade word ik rustig. Ik mis het water, de passeo in Llanes langs zee waar de wind zout kust op mijn wangen.

Alles begint weer. De hele riedel. De natuur herleeft hernieuwd. Voorjaarshormonen kriebelen de huid. De lente hangt in de lucht met bollenpret en frisse kuikens net als wij in 2004. Dat repeterend cyclische doet pijn omdat jij in de lente van mij weg beweegt. Maart wappert met een verlatenheid die herfstwaardig is en zich als zwaan-kleef-aan vastberaden rond mijn pancreatische verbinding vastklemt waar het jengelt als een kind om een snoepje en zaagt of ik juist met liefde in eenheid blijf staan of zonder acceptatie de weg hervat om in eenzaamheid te gaan. Opgeruimd huis = opgeruimde bovenkamer. Ik poets me na de inzinking drie slagen de lente in en besef dat ik nu pas van onze Ernemse jaren afscheid neem.

In Laag-Soeren wiegt de Koele Kikker mee op de kleurklank van Somewhere over the Rainbow. Ik schrei verbeten scherp omdat het land achter de regenboog van ons is. Wij woonden daar al, hadden er stemrecht. Zaterdag 27 maart vlieg ik naar Bilbao waar ik een maand aan het Instituto Hemmingway Spaans ga leren. Ik ben op tweehonderd kilometer van Llanes, Asturias. Alle Spaanse regio’s zijn op slot maar ik hoop met de Alsa bus toch in het weekend naar de boerderij te reizen omdat Rumoro voelt als mijn terra nueva voorbij de regenboog waar Ducche boven staat te wachten blij hijgend met zijn poten op de balustrade. Someday I’ll wish upon a star and wake up where the clouds are far behind me. Ik zwaai naar jou way up high en weet dat dromen echt uitkomen, dat je me altijd vindt en nooit verlaat. Bluebirds fly.

R O U W  voelt als een nieuw begin, een ander slot, iedere dag weer.

ZWERF visueel mee op Insta @carinawiegman
LIVE op facebook (bijna) iedere vrijdag om 11.11 uur
PAPERBACK 188 blz. www.rrrauw.nl

RRRauw! vertelt het ontroerende verhaal van een kleurrijke nomade die je met de speed of love meesleept over de wereld, door een volle bak echte rouw en de liefde die met kwetsbare humor overeind blijft als twee geliefden in drie maanden tijd afscheid nemen.


CARINA WIEGMAN (Groningen, 1972) reist, schrijft en masseert buiken. Ze studeerde Levensloop Psychologie aan de OU. In 2018 sterft de liefde van haar leven so far met wie ze 15 jaar over de wereld zwerft. RRRauw! is haar debuutroman (november 2019) dat verschenen is in het Engels (november 2020). Momenteel schrijft ze haar tweede roman, Marathon (november 2021).

If a marathon is a battle, it’s one you wage against yourself – Haruki Murakami

Write a Reply or Comment

Your email address will not be published.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.