Ik vind de visboer bij LaPlaza in Llanes nog altijd leuk, ondanks zijn kale landingsstrook, maar hij blikt of bloost niet langer naar me terwijl ik me toch regelmatig aan zijn waar vergaap. En misschien vind ik hem daarom wel leuk – juist omdat hij me the cold shoulder geeft – want eigenlijk ben ik nog niet volledig beschikbaar. Zo’n onbeantwoorde maakt dan helemaal niets uit. In de liefde kijk ik de kater het liefst uit de boom. Het mag zijn en hoeft niet onmiddellijk wat te worden. Sterker nog, wanneer iemand er direct bovenop duikt – figuurlijk; bij lust mag letterlijk wel – of al in het begin teveel toekomstmuziek draait, deins ik terug. Van zo’n Martijn met die Sybse bos krullen (B&B vol Liefde) spring ik direct op de kast.

Toch lijkt in dit programma de zoektocht naar een vrijer vooral hoofdzaak. Over matters of the heart wordt tot in den treure vergaderd, nagedacht en georeerd. En het zijn vooral de vrouwen die hun potentiële hartskandidaat zonder pardon de veilige friendzone induwen. Eerst vrienden worden, dan zien we wel verder, kirren Petra en Denise. Doe mij maar andersom mits de feromonen het toejuichen. Ik onderzoek liever vroegtijdig of het lekker bekt, alles past en fysiek matcht voordat ik er na weken, maanden of seizoenen achterkom dat mijn adonis onprettig is geschapen, niet kan zoenen of een tenenfetish heeft en liever aan onderdanen knabbelt dan tepels. Zeg nu zelf, de Oostenrijkse Astrid – die kijkt alsof ze altijd hoofdpijn heeft – had toch veel beter van z’n jodelahitietjes kunnen gaan met die stoer grijzende trucker? Weg Kopfschmerzen!

Tijdens de zomermaanden verandert Llanes in een toeristenjungle. Door het centrum tijgert zo’n schreeuwerig sightseeing-treintje, de terrassen zitten vol en je kunt kont noch auto keren. Ondanks dat alles hier vertrouwd is, sta ik onwennig in dit nieuwe land, op eigen benen. Soms voel ik me eenzaam. Ik ga goed samen met alleen maar eenzaam doet wegkruipen, terugtrekken en verschrompelen. Het voelt als een zelfgesponnen web waarin ik vastkleef, als drijfzand dat me langzaam de diepte intrekt. Om te voorkomen dat deze vierde weduwezomer voorbij walst in een pittyparty vol aangekoekte gevoelens, ben ik sociaal aan het ondernemen. Ik zeg weer ‘Ja’, zelfs tegen een Keltisch of blues concert, en het vrolijkt op dat spontane instemmen. Sinds ik op zomertennis zit, mep ik wat opkropt eruit en lijken ook mijn solojaren op het terras voorbij. Ik ben weer met en onder de mensen.

Op Rumoru is het van dat heerlijke krekeltjesweer. Het is zeven uur. Ducche ligt tegen me aan en de geiten lopen binnen. Reina en Borbolla halen een aai. De meiden leven met de kudde en trekken er iedere dag met de cabras op uit. Wat een vrij en heerlijk hondenleven. Ik ben met Maia begonnen, de eerste van de zeven zussen en stuit onverwachts op een rouweureka. Grief is all about the people left behind. About us. We’re all grieving for ourselves, our loss. Rouw is voor achterblijvers. D verplaatst zich als energy hubby blij en rouwvrij door het universum terwijl ik mezelf jaren klemzet in aards verlies. Misschien ben ik te hebberig geweest – dacht ik met het klimmen der jaren ook meer te winnen – of is het gewoon heel simpel en kan ik niet tegen mijn verlies. Ik voel een raar soort verlossing en wil onmiddellijk al mijn grief aan de treurwilgen hangen. Ik heb verloren maar ben het niet.

Jij zou vandaag 54 zijn geworden. Ik wil je een etmaal uit de hemel trekken om weet-je-nog-ditjes-en-datjes te delen. Dat we dan gniffelen om jouw morfinepraatjes, napraten over de dood en met humor mijn rouwjaren reviewen. En dat ik ook van jou wil horen dat ik het goed doe en heb gedaan, het ok is dat ik Hollandsche schepen verbrand en je me geruststelt, mijn rouwschuld en –schaamte blust. We lachen wat af, gaan flink van bil. Ik geniet ervan dat jij stoer doet omdat alles je zo gemakkelijk afging, je leven tot die bewuste scan zo vlekkeloos verliep. Doodgaan is een fluitje van een cent, zeg je. Iedereen kan het. Niks aan hoor, Ceetje. En we tot slot samenzweerderig giechelen en proosten op jouw heavenly birthday.

V R I J E R is het avontuur van een kleurrijke vijftiger die zich met de speed of love losmaakt uit rouw en opnieuw begint in Spanje op zoek naar de liefde.

#Vrijer #liefde #storytelling #blog

CARINA WIEGMAN (Groningen, 1972) reist, schrijft en masseert buiken. Ze studeerde Levensloop Psychologie aan de Open Universiteit. In 2018 sterft de liefde van haar leven – so far – met wie ze 15 jaar over de wereld zwerft. RRRauw! is haar debuutroman (november 2019) en blog waarin ze 1250 dagen rouw beschrijft. Momenteel woont ze in Asturias waar ze opnieuw begint en schrijft aan Marathon, haar tweede roman (november 2022).

If a marathon is a battle, it’s one you wage against yourself – Haruki Murakami