RRRauw! ligt bij de drukker. Het is alsof ik je opnieuw ons huis uit draag. Ik verwelkom de wintertijd en sla de deur dicht voor de zomer. Met de klok terug keer ik van nature dieper in mijn hol. Ik houd van deze tijd van het jaar. De winkels liggen zo heerlijk vol binnenwereldfluf. Over […]
Monty is dood. Hij is 5 augustus ingeslapen. Ik kan niet meer thuis zijn. Alles doet pijn. De muren vuren een miljoen beelden op me af. Uit de gordijnen schudt een leven aan letters, woorden en zinnen op. In de tuin wiegt de wilg treurend mee op ons onvervuld verlangen. Negen maanden zonder jou. Mijn lieve […]
Het is rond. Ik heb een huisje-boompje-beestje oppas. In september schrijf ik op Rumoro. Ik breng mijn backpack naar Zeist. Je ouders rijden de dag erop al naar Spanje. Onderweg moedig je me aan met één van jouw favoriete nummers, ‘Hold On’ van de Alabama Shakes. Ik zet vol in en haal op iedere ‘Hold On’ […]
Donderdagavond fiets ik voor het eerst sinds jouw dood na zessen de deur uit. Mijn Missie: boekhandel Colofon. Onderweg zie ik ons plekje bij cafe Vrijdag, Così en Metropool bezet. Ik ontvlam licht omdat iemand jouw plek durft in te nemen en herhaal ‘colofon, colofon, colofon’ als mantra tot ik weer rustig ben. Voor het stoplicht […]
26 weken rouw. Ik pak je hand. In je arm zit het infuus waardoor de dood straks naar binnen sluipt. Je neemt een laatste partje mandarijn-uit-blik. ‘De dokter is er’, zeg ik. Nog even en je bent vrij. 26 weken. Ik weet nog goed dat we een half jaar op reis waren. We zaten in […]
11 maart 2004 | ‘Ik zag je foto en viel meteen op je uitstraling, lach en mooie ogen. Ik ben niet naarstig op zoek. Heb het als single ook goed naar mijn zin. Maar een leuke meid die me aanvult, is natuurlijk altijd welkom. Kijk eerst maar of ik jou aanspreek. Ik hoop van je […]
Morgen masseer ik voor het eerst weer buiken. Het vertrouwde is tegelijk vriend en vijand. Ook in het dagelijkse, gewone mis ik je het meest. En er zit nogal wat van dat ‘gewone’ in een uur, dag of week. Ik beweeg mee op een vast ritme van stilte, aandacht en zachtheid. Mijn magical morning routine draagt de […]
Jou achterlaten in 2018 voelt als een vreselijk verraad. Alsof ik je laat vallen, dump, in de steek laat. Ik vond het al erg dat de tijd gewoon doortikte na 16 november. Dat jouw sterfmaand overging in een andere maand en het december werd. Het keer op keer vrijdag wordt en de weken mij steeds verder […]
Derde Kerstdag 2012 zijn we getrouwd. We wilden als geregistreerd partners over de wereld zwerven. Zaken regelen voor als het fout zou gaan. We zijn de dans wel eens ontsprongen. Zo raakten we in Tibet ingesneeuwd op 5400 meter hoogte. Everest Basecamp. Het Chinese leger kwam ons uiteindelijk redden: “Hi! We are the Chinese Army. […]
Het verdriet om jouw dood voelt als lood in mijn lijf. Het wordt elke dag zwaarder. Ik houd mezelf gaande met wandelen, poetsen, tuinieren. Al zit ik ook uren te Netflixen. Ik blijf uit voorzorg in beweging want ik wil niet door het gewicht van mijn tranen zakken. Of de diepte invallen omdat onder mij […]